* کوچه باغي بودم / مأمن سنگي سنگين سکوت/ وعده گاه عشاق، ناظر لحظه دزديدن يک سيب هبوط / من شما را ديدم/ پسري که به چه دلهره از باغچه همسايه/ سيب سرخي چيده/ دختري که خنديد/ باغبان از پي او تند دويد/ سيب دزديده به دندان جگر گوشه خود ديد و دويد / در پي دزد دل دختر خود تند دويد/ تو به او خنديدي / او ز مردک لرزيد / و شمايي از يک سيب/ که بر دامن من افتاده/ سيب دندان زده، از لب افتاد به خاک/ و پسر رفت و هنوز/ سالهاست در گوش من آرام آرام، مي دهد آزارم/ که چرا کوچه من، راه بن بست نداشت! *