شگفتا!

وقتی که بود نمی دیدم ،

وقتی می خواند نمی شنیدم...

وقتی دیدم که نبود... وقتی شنیدم که نخواند...!

چه غم انگیز است که وقتی چشمه ای

سرد وزلال ، در برابرت ،

می جوشد و می خواند و می نالد ،

تشنه آتش باشی و نه آب

 و چشمه که خشکید ،

چشمه از آن آتش که تو تشنه آن بودی

بخار شد و به هوا رفت ،

و آتش کویر را تافت  و در خود گداخت

و از زمین آتش روئید و از آسمان بارید ،

تو تشنه آب گردی و نه  تشنه آتش ،

و بعد عمری گداختن

از غم نبودن کسی که ، تا بود ،

از غم نبودن تو می گداخت.

نوشته شده در دوشنبه 89/8/17ساعت 9:29 عصر توسط علی قربانی نظرات ( ) | |